کونگ فو یک اصلاح چینی می باشد که بیشتر اوقات به یکی از انواع هنرهای رزمی چینی همچون ووشو و کونگ فو اشاره می کند. معنی لغت کونگ فو در زبان چینی به معنای تخصص فرد در هر مهارتی می باشد که الزاما آن مهارت می تواند رزمی نباشد. بنابراین، تمرین کونگ فو در حقیقت به معنای تمرین یک رشته رزمی نبود و به فرآیند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش ها و تکامل مهارت های او اشاره می کند. به هر حال، این مهارت ممکن است که در زمینه یک هنر رزمی بوده و یا هر مهارت دیگری در سایر رشته های هنری، علمی و یا فنی باشد.
بر اساس مدارک بدست آمده و بنا به گفته چینی ها تاریخچه کونگ فو با ورود "تامو از هند" به معبد شائولین چین آغاز شد. جالب است بدانید که معبد شائولین در ایالت هواتان بوده و اکثر هنرهای رزمی دنیا از این مکان سرچشمه گرفته اند. راهب تامو که مشغول آموزش تعلیمات مذهبی به جوانان معبد بود بسته به حالات روحی و جسمی آنها 18 حرکت فیزیکی را ابداع کرد که بعدها این حرکات جزئی از درس ها و تعلیمات آنها شده و اساس هنرهای رزمی کونگ فو (بوکس چینی) از آنجا شروع شد.
پس از آن شاگردان راهب موفق شدند که این حرکات به خوبی فراگرفته و شروع به گسترش آن بکنند. به این ترتیب در مدت زمان کوتاهی شائولین خواستگاه کونگ فو شده و کم کم در دیگر معابد نیز نفوذ کرد. پس از چند سال، بر اساس بوکس معبد شائولین سبک های دیگری از کونگ فو بوجود آمد که در سراسر چین گسترش یافته و تبدیل به هنر ملی آن کشور شد.
امروزه می توان دید که هنر رزمی کونگ فو در اکثر پارک ها، معابد، باشگاه ها و دیگر اماکن عمومی و خصوصی چین تمرین می شود. بخصوص صبح های زود می توان جمع کثیری را مشاهده کرد که در هوای پاک و فضای سبز مشغول به تمرین هستند. البته بهتر است بدانید که ورزشی را که چینی ها صبح زود انجام می دهند به آن کونگ فوی نرم گفته می شود.
گروه اول را جادوگران و جن گیرهای آن زمان که با نمایش هایی افسونگری و اجرای برخی حرکات زیبا و پیچیده در بین قبایل به امرار معاش می پرداختند. این تکنیک ها و حرکات مذهبی مخصوص خودشان را به فرزندان خود منتقل می کردند، در این بین رهبر آنها "تین شید" نام داشت که به او لقب ارباب آسمانی داده بودند. خاندان تین شید بیش از 1800 سال در کوهی (کوه اژدها) در ایالت کیانگ سینگ حکومت می کردند. همچنین این افراد قادر بودند که پس از ازدواج در بین مردم شهرها و روستائیان به راحتی زندگی کنند.
گروه دومی که کونگ فو در بین آنها رواج داشت راهبان و افراد مذهبی بوند که زندگی ساده ای داشته و تنها از گیاهان تغذیه می کردند. یکی از خصوصیات بارز آنها این بود که باید تا هنگامیکه زنده هستند مجرد و به دور از مسائل مادی باشند، به همین دلیل در صومعه ها زندگی می کردند. همچنین آنها برای اینکه روح و جسم خود را تلفیق کنند روزه گرفته و در عین حال مشغول انجام دادن تمرینات سخت و طافت فرسای کونگ فو می شدند.
به دلیل فشارهایی که از طریق حاکمان به افراد زیر دست شان وارد می شد موجب شد که در سال 1911 در چین نهضتی از طرف این مردان صورت گرفت که بعدها به انقلاب چینی معروف شد و در حقیقت پابه ریز انقلاب اول شدد.
ازجمله راهبان معبد شائولبن که در رواج و نشر بوکس نقش عمده را بر عهده داشت و سالها در بین راهبان معبد این هنر را رواج می داد. آنها هر
. آنها این هنر را بوسیله تقلید از حیوانات و حشرات به مرحله عالی رساندند و این حرکات شامل : حرکات ببر ، مار ، پلنگ ، میمون ، مانتیس ، درنا ، اژدها و دیگر حیوانات می باشد .
استادان بزرگ شائولین این هنر را نسل به نسل به شاگردان خود منتقل می کردند و با پیگیری زیاد آن را به کمال رساندند . اما بعد از فتح شائولین ، کونگ فو در سراسر چین ممنوع اعلام شده و اساتید اصلی شائولین از مرزها گریختند آنها به کشورهایی مانند هنگ کنگ ، تایوان و کشورهای غربی رفتند .
اینک، کونگ فویی که در خارج از چین تعلیم داده می شودبه دلیل مهم بودن مراجع آن ارزشمندتر و مهمتر از کونگ فویی می باشد که در چین آموزش داده می شود. اساتیدی که در خراج از چین آموزش می دادند این جربان را تحربم کرده و از بین تمامی دنیا جهت آموزش این ورزش نماینده می پذیرفتند.
استادان شائولین که در خارج از چین بودند این جریان را تحریم کردند اما ووشو شروع بکار کرده بود و از تمام دنیا جهت نشر این ورزش نماینده می پذیرفت . بعدها برای جلوگیری از انتقاد شدید مشتاقان کونگ فو در کنار معبد شائولین مدرسه هنرهای رزمی شائولین تاسیس شد که این مکان به جهانگردان هنر رزمی ووشو را می آموزد و مدارک شائولین به آنها می دهد .
در حال حاضر دهها سبک کونگ فو در حال فعالیت هستند که شاخص ترین آنها : تای چی چوان ، پاگواچان ، هسینگ آی ، وینگ چان ، چانگ چوان و نان چوان می باشد که در ووشو نیز همین سبکها را بعنوان سبکهای اصلی قرار داده اند .
