چه چیزی باعث شد که هنر رزمی هاپکیدو رشد کند؟ کارایی. بنا به گفته تاریخ یک مرد کره ای به نام سو بوک سوب (Suh Bok Sub) به طور اتفاقی مردی را می بیند که به طور شگفت انگیزی در برابر چند مهاجم از خود دفاع می کند. سو که خود دارای کمربند مشکی در رشته جودو بود، از این مرد یعنی چوئی یونگ سول (Choi Yong Sul) درخواست آموزش می کند و او را دعوت می کند. چوئی دانش دایتو ریو آیکی جیوجیتسو را مطرح می کند.
اگرچه داستان های مختلف زیادی در مورد تاریخچه و منشا هاپکیدو وجود دارد، اما مسلما این دو مرد کره ای (که در ادامه ذکر می کنیم)، خیلی تاثیر گذار بوده اند.
چوئی یونگ سول (1986-1899) شروع به تدریس آموزه هایی کرد که سرانجام با عنوان هاپکیدو شناخته شد. چوئی که یک تبعه کره ای بود با اهداف زیر به ژاپن رفت:
در رشته دایتو ریو آیکی جیوجیتسو مهارت داشت، پیشروی آیکیدو بود و حدود 30 زیر نظر استاد تاکیدا سوکاکا (Takeda Sokaku ) کار کرده بود.
تنها فردی بود که تمام آموزه های استاد تاکیدا را به طور کامل یاد گرفته بود و مورد تایید او بود.
بسیاری افراد بر سر موضوع استاد تاکیدا و چوئی اختلاف نظر دارند و برخی بر این باورند که تاکیدا هرگز یک پسر فقیر کره ای را به فرزندی قبول نکرده است ( چون ژاپنی ها خود را برتر می شمردند) و چوئی به عنوان خدمتکار او محسوب می شد. آموزش چوئی زیر نظر استاد تاکیدا نیز موضوعی بحث انگیز است.
سو بوک سوپ اولین شاگرد چوئی بود و در سن 20 سالگی کمربند مشکی در رشته جودو کسب کرده بود. او بعد از دیدن دفاع چوئی از خود در برابر مهاجران (همانطور که قبلا ذکر شد) در یک کارخانه آبجوسازی که خودش رئیس آنجا بود، شیفته تعلیمات چوئی شد. بعد از این ماجرا، چوئی تدریس سبک رزمی خود را به سو بوک سوپ و تعدادی از کارگرانش در سالن ورزشی سو آغاز کرد.
این هنر با همکاری این دو فرد رسمی تر و شناخته شده تر شد. هنگامی که سو یکی از مخالفان سیاسی پدرش را (برادر زن خودش بود ) در مبارزه ای تن به تن شکست داد، این اتفاق باعث محبوبیت بیشتر هاپکیدو شد و یکی از مواردی که به رشد این سبک کمک زیادی کرد ، همین محبوبیت بود.
چوئی یونگ هاپیکدو را آغاز کرد و جی هان جی آن را مشهور کرد. جی به عنوان مربی ارشد هاپکیدو برای گارد رئیس جمهور کره پارک جانگ هی (Park Jung Hee) خدمت می کرد. رابطه های جی به او قدرت نفوذ داد، طوری که سرانجام در سال 1965 انجمن هاپکیدوی کره را بنا کرد. به علاوه، تکنیک های لگد زدن و ضربات مشت بیشتری به آموزه های این هنر اضافه کرد و در سال 1984 بعد از رفتن به آلمان و سپس آمریکا، سبک خود (سین موو هاپکیدو) را ابداع کرد. جی با اشاره به تاثیرش بر ضربات و سلاح ها، مدعی شد که او به جای چوئی هاپکیدو را ابداع کرده است. البته این موضوعی بسیار چالش برانگیز است.
اصطلاح هاپکیدو به صورت تحت الفظی به "روش هماهنگی و قدرت درونی"ترجمه می شود. داستان های تاریخی مختلفی در مورد اینکه چه کسی و چگونه این نام را برای این سبک رزمی برگزیده است، وجود دارد. سو بوک سوب اظهار داشت که در سال 1959 با چوئی تصمیم گرفتند تا نام این هنر رزمی را از "هاپکی یو کوان سول" (hapki yu kwon sool) به "هاپکیدو" خلاصه کنند. اگرچه، جی هان جی قبلا مدعی شده بود که وی اولین کسی بوده که از این اصطلاح برای این هنر رزمی استفاده کرده است. آنچه به طور یقین می توان گفت این است که نام این سبک از کلمه چینی آیکیدو گرفته شده است که برای نامیدن هنرهای رزمی (1945) به کار رفته است.
هاپکیدو یک سبک مبارزه کامل است و بیشتر یک هنر رزمی عمومی است تا تخصصی. علاوه بر این، در این سبک از تکنیک های نرم قرض گرفته از آیکیدو استفاده می شود، که در آن هنرجو با به کاربردن تکنیک های پرتاب کردن و قفل مفاصل در حالت ایستاده از انرژی حریف بر ضد خود حریف استفاده می کند. به علاوه، تکنیک های دیگری مانند ضربات دست و پا از تکواندو و تانگ سوو دو گرفته شده است. در سبک هاپکیدو روی کاربرد سلاح نیز تاکید شده است. یکی از ویژگی های منحصربه فرد هاپکیدو استفاده از حرکات دایره وار به جای حرکات خطی می باشد.
هاپکیدو یک سبک دفاع شخصی است نه یک ورزش. برخی سبک های هاپکیدو شامل آموزش سطحی از تکنیک گلاویزی هستند.
اهداف اصلی هاپکیدو به کوشش های آن در جهت دفاع شخصی برمی گردد. بنابراین، هدف هنرجوی هاپکیدو ناتوان ساختن حریف است. گاهی اوقات این هدف با حمله به حریف و نزدیک شدن به او و قبل از دست به گریبان شدن و استفاده از پرتاب کردن و زمین انداختن انجام می شود. یکی از تکنیک های مختلف این سبک قفل کردن مفصل است که ممکن است برای از پا درآوردن حریف به کار رود.
همان طور که تمام هنرهای رزمی تاریخچه معینی دارند، هاپکیدو نیز شاخه های بسیاری دارد که در واقع همه ی آنها تشابهات متعددی با هاپکیدویی دارد که چوئی اولین بار خلق کرد.
