تکواندو یکی از سیستم های دفاع شخصی بدون سلاح می باشد که منشا آن به کره باز می گردد. مانند اکثر سیستم ها، تکواندو نیز از رنگ بندی کمربندها برای درجه بندی سطح مهارت آنها استفاده می کند. کمربند سیاه نشان دهنده بالاترین رتبه است. در حالیکه زمان دست یافتن به کمربند مشکی به استعداد، عزت نفس، دوره های برگزار شده و سایر عوامل بستگی دارد.
بر طبق تکواندو ایالت متحده، این هنر رزمی ریشه در نیاز مردم کره برای دفاع از خود در برابر انواع مهاجمان دارد. در طول قرن بیستم، اشغالگری ژاپنی ها در کرده باعث شد که تمرین و آموزش این هنر رزمی ممنوع شده و علاقه مندان مجبور شوند که تمرینات خود را به صورت زیر زمینی انجام دهند. تکواندو دوباره در سال 1945 و زمانیکه کره از اشغال ژاپنی ها نجات یافت دوباره احیا شد.
مبتدی ها کمربندهای مشکی می بندند در حالیکه رزمی کاران پیشرفته تر کمربند مشکی می بندند. 3 رنگ مربوط به تازه کارها سفید، زرد و نارنجی می باشد. رزمی کارات متوسط از کمربندهای سبز، آبی و بنفش استفاده کرده و حرفه ای ها نیز از کمربند قهوه ای و قرمز استفاده می کنند در حلیکه کمربندهای پیشرفته تر کمربندهای مکشی را استفاده می کنند. کمربندهای میانجی برای دانش آموزانی بکار می رود که در نیمه راه برای دست یافتن به کمربند بعدی هستند، مانند کمربند سفید با نوار زرد برای کسانی می باشند که در نیمه راه برای دست یافتن به کمربند زرد قرار دارند.
انجمن بین المللی تکواندو از از یک کمربند قرمز با نوار سیاه به یک کمربند سیاه در درجه اول پیشرفت می کنند. انجمن بین انمللی تکواندو الزامات مختلفی دارد. الزامات فیزیکی شامل الگو، مبارزات یک محله ای و دو محله ای می باشد. انجمن بین المللی تکواندو حداقل زمانی را تعیین می کند که یک دانش اموز باید رنگ کمربند را قبل از اینکه بتواند به پیشرفت لازم برای سطح بعدی برسد نگه دارد.
دانش آموز باید قبل از اینکه به کمربند مشکی جواب دهد، وضعیت کمربند قرمز خود را با نوار سیاه به مدت 9 ماه یا 162 ساعت تمرین نگه دارد. دست یافتن به کمربند مشکی می تواند به لحاظ نظری 3 سال و 4 ماه طول بکشد.
