هنرهای رزمی در چین بیش از 5 هزار سال قدمت داشته و به تدریج تکامل یافته است. این تکامل نه تنها توسط مدارس هنرهای رزمی بلکه توسط طیف گسترده ای از متخصصان سلاح اتفاق افتاده است. هر کدام از این سلاح های از مواد و تکنولوژی های خاصی ساخته شده اند. شما می توانید از ابتدایی ترین اسلحه ساخته شده با سنگ تا مس، برنج، آهن و همچنین آلیاژهای سبک را مشاهده کنید.
اگرچه هنر تسلط سلاح های رزمی چینی در گذشته از شکوه خاصی برخوردار بوده است اما آینده آن نامعلوم است. فرهنگ مدرن به دلایل مختلف مردم را از مطالعه سلاح های باستانی دور می کند. اول اینکه سلاح ها با سهولت عمل کرده و پتانسیل بالایی برای کشتن دارند، مردم معتقدند که درک سلاح های رزمی غیر عملی است. دوم اینکه تعداد بسیار کمی از کارشناسان واجد شرایط برای آموزش این سلاح ها وجود دارند. بلاخره اینکه داشتن مهارت در هر هنر رزمی (مخصوصا در مورد سلاح های رزمی) نیازمند زمان و همچنین صبر و شکیبایی زیادی است.
مطالعه و تمرین سلاح های چینی، مانند هر هنر رزمی دیگری ارزش فراوانی داشته و منجر به پیشرفت در انجام تکنیک ها می شود. این نوع هنرها، به علت قدمت 5000 ساله ای که دارند از ارزش تاریخی خاصی برخوردار هستند. این نشان دهنده یک تکامل باور نکردنی از فرهنگ انسانی است. هنرمند رزمی مانند یک رقاص خوب کنترل کامل بدن خود را نشان می دهد و برای سلامتی نیز مفید می باشد.
تکمیل هنر سلاح های چینی نیازمند آموزش جسمانی گسترده که تمام بدن را قوی و مستقل می کند می باشد. البته باید این نکته را بدانید که سلاح های رزمی با هدف دفاع شخصی به وجود آمده اند. ارزش اخلاقی مهمترین جنبه هنر سلاح های رزمی می باشد. تمرین کننده باید صبر، پایداری و فروتنی را بیاموزد. با استقامت و فداکاری، اعتماد معنوی و قدرت خود را تقویت خواهید کرد.
در چین باستان سلاح ها تا حد زیادی متفاوت بودند، این تغییرات ناشی از تفاوت در چند چیز بود:
- منطقه جغرافیایی
- ویژگی های فیزیکی هنرمندان رزمی کار
- فرهنگ محلی و شیوه زندگی
- اهداف ویژه هر سلاح
برای شناخت هنرمندان رزمی، باید این تفاوت ها را علاوه بر سلاح های چینی خود نیز درک کنید.
کلمه چینی برای سلاح Bingqi بود که به ابزار سرباز تبدیل می شد. بعدها این کلمه به Bing تغییر یافت. بنابراین Chang Bing به معنی سلاح های بلند و Duan Bing به معنی سلاح های کوتاه می باشد. یکی از اصطلاحات معمولی که توسط چینی ها استفاده می شود Wuqi است که به معنای واقعی کلمه آن را "ابزارهای رزمی" یا "سلاح های رزمی" ترجمه می کنند.
طی این 5000 سال، سبک، شکل، مواد و تکنیک های ساخت هر سلاح از یک سلسله به سلسله بعد تغییر کرده است. برای توصیف این تعداد زیاد اسلحه 18 نوع سلاح بلند، کوتاه، بسیار کوتاه و پرتابی انتخاب شد. گفته می شود یک هنرمند رزمی واقعی باید بر تمامی این 18 نوع سلاح تسلط داشته باشد.
برای یک طبقه بندی ساده سلاح های چینی مشکلاتی بوجود آمد که به بارزترین آنها اشاره می کنیم:
- هر اسلحه ای می تواند در سلسله های مختلف اسم های مختلفی بگیرد، مثلا Shu در سلسله هان را در سلسله یینگ Zhang Er می نامیدند.
- یک سلاح با یک تغییر بسیار جزئی اغلب یک نام جدید می گرفت و از آن به عنوان یک سلاح جدید نام می بردند.
- تاریخچه بسیاری از سلاح ها شناخته شده است اما ساختار دقیق آنها اسرار آمیز است.
استراتژی مبارزه یک عامل تعیین کننده در جنگ های بزرگ و تلاش های شخصی بود و ارتباط جدایی ناپذیر خود را با سلاح های رزمی حفظ کرده است. برخی از این سلاح ها برای یک استراتژی نبرد جدید اختراع شده اند. برای مثال، شمشیر قلاب شده همراه با سپر به طور خاص برای حمله با اسب در سلسله سانگ طراحی شده است.
در دوران باستان، سنگ های سنگین که اغلب در معرض سوختن بودند اولین سلاح های مورد استفاده در جنگ های بزرگ به شمار می آمدند. این پرتابه های بسیار سنگین می توانند انسان هایی را که بدون محافظ هستند بکشند. با این وجود استفاده از این نوع سلاح ها منجر به کم شدن سرعت سواره نظام می شد. پس از اختراع باروت، موشک های پرتابی جایگزین سنگ های پرتابی شدند. نه تنها این موشک های اولیه قادر به شلیک در فواصل طولانی تری بودند بلکه می توانستند منفجر شده و با صدای خود اسب ها را ترسانیده و به افتادن سوارکاران منجر شود. در قرن 17 و 18 توپ های آهنی کنار گذاشته شده و جای خود را به راکت ها دادند.
با نزدیک شدن نیروهای دشمن، پرتابه های بسیار دور از بین رفتند. در فاصله ای متوسط کمانداران می توانستند با استفاده از تیر و کمان حرکت دشمن به سمت آنها را مختل کنند. با نزدیک تر شدن مبارزان به یک نبردها به صورت تن به تن انجام می پذیرفت. اما ممکن بود که یکی از سربازان بر روی اسب یا ارابه باشد و دیگری بر روی زمین. نیزه مخروطی برای هر سه این موارد بهترین گزینه به شمار می آمد. هنگامیکه هر دو سرباز در زمین بودند جنگ شخصی دو نفره آغاز می شد، برای این نوع مبارزه، سلاح های بلند بی فایده بودند به همین دلیل از سلاح های کوچکی مانند شمشیر و خنجر استفاده می شد.
