بر اساس اسناد موجود نانچیکو در واقع ابزار خرمن کوبی بود که کشاورزان اوکیناوایی از آن جهت جدا کردن برنج از شلتوک استفاده می کردند و پس از مدتی تبدیل به سلاح قدرتمند شده و با آن به مبارزه با سامورایی ها مشغول شدند. در آن دوران حکومت نگهداری هر گونه سلاحی را ممنوع کرده بود، به همین جهت کشاورزان مجبور شدند به دنبال جایگزین کردن سلاح ها بروند. ظاهر نانچیکو به گونه ای بود که زمانیکه ماموران آن را می دیدند فکر می کردند نوعی اسباب بازی بچگانه یا دو تکه چوب بی ارزش باشند. در حالیکه همین دو تکه چوب به سلاحی موثر و کشنده تبدیل شد.
با وجود اینها، نانچیکو در گذشته محبوبیت چندانی نداشت. دلیل آن را می توان از آنجا فهمید که در هیچکدام از کاتاهای سنتی کاراته از آن استفاده نشده است. دلیل آن ممکن است به علت کارایی کم این سلاح در برابر سلاح های دورزنی مانند چوب و شمشیر بوده است. البته در صورتی که فردی مهارت خوبی در استفاده از نانچیکو داشت به راحتی قادر بود چندین نفر که به سلاح مجهز بودند را شکست بدهد. علاوه بر این یکی دیگر از خصوصیات نانچیکو این بود که به راحتی می توانستند آن را مخفی کنند. به همین جهت در جزیره اوکیناوا نانچیکو در درجه اول وسیله ای دفاعی در برابر دزدان و اوباش بود.
در دوران معاصر، با توجه به اینکه نانچیکو ساختاری ساده کارآمدی بالایی داشت و به راحتی می توانست آن را در مبارزات خیابانی بکار گرفت دوباره محبوب شد. البته بیشتر این محبوبیت را مدیون فیلم های بروس لی بود که در آن حرکات نمایشی زیبایی با نانچیکو انجام داده و از آن برای غلبه بر حریفان خود استفاده می کرد. ازجمله فیلم هایی که در آن بروس لی از نانچیکو استفاده کرد می توان به خشم اژدها، راه اژدها، اژدها وارد می شود و بازی مرگ اشاره کرد.
به دلیل اینکه نانچیکو یکی از سلاح های سنتی اوکیناوایی معروف به کوبودو می باشد ارتباط نزدیکی با کارته داشته و اکثر تکنیک های آن در کاراته موجود می باشد. علاوه بر این، نانچیکو توانسته که وارد سبک های رزمی کره ای همچون تکواندو و هاپکیدو شود. در اسکریما که یکی از هنرهای رزمی فیلیپینی است هم سلاحی مشابه نانچیکو که نام آن "تاباک تویوکو" می باشد مورد استفاده قرار می گیرد.
نحوه استفاده از نانچیکو بسته به سبکی که در آن مشغول فعالیت هستید متفاوت است. برای مثال، در سیستم اوکیناوایی بیشتر بر روی تکنیک های قفل کننده و خفه کننده استفاده می شود ولی در سیستم فیلیپینی بیشتر بر روی تکنیک های ضربه ای کار می شود.
