در ابتدا هنرهای رزمی به عنوان یک ابزار جنگی مورد استفاده سربازان در میدان نبرد قرار می گرفت و به تدریج توسعه یافت. به عنوان مثال، تاریخ به ما می گوید که جنگجویان قدیم/ راهبان معبد شائولین چین، سامورایی های ژاپن و هوارانگ کره با استفاده از مهارت های مبارزه با دست خالی به همراه مبارزه با سلاح برای تسخیر دشمنان خود استفاده می کردند. به تدریج با اختراعات جدید و معرفی باروت همراه با تسلیحات پیشرفته، اثر بخشی این تکنیک ها مورد سوال قرار گرفت. به وضوح مشخص است که گلوله ای که با سرعت بالا شلیک می شود اثر بخشی بیشتری نسبت به ضربات دست و پا دارد.
استادانی که به هنر خود احترام می گذارند حاضر به رد شدن از رشته های دشوار خود به نام مدرنیته یا مصلحت فنی نیستند و به جای آن تلاش می کنند که مهارت ها و تکنیک های تهاجمی و تدافعی مربوط به رشته رزمی خود را ارتقا بخشند. به طور عمده هدف اصلی هنرهای رزمی وحشیانه یا justsu نابودی کامل حریف به هر قیمتی است. این روش های رزمی با آنچه که امروز می بینم متفاوت بوده و هدف نهایی آنها نه تنها آمادگی برای جنگ نیست بلکه دستیابی به تعالی شخصی از طریق عمل انضباطی است. رشته های متعارف مانند جودو، آیکیدو، کاراته و کندو با هم اشتراک هایی دارند. به همین دلیل، تکواندو که یک هنر رزمی کره ای و یکی از محبوب ترین ورزش های رزمی در جهان است می تواند به عنوان چنین سیستمی شناخته شود.
درست است که تکواندو در دوران ابتدایی اش اثر بخشی خود را در جنگل های ویتنام و مرزهای بومی خود در طول جنگ دو کره داشته اما در حال حاضر توسط ده ها میلیون نفر رزمی کار در سراسر جهان به عنوان وسیله ای برای رسیدن به آگاهی دفاعی، آمادگی جسمانی و غنی سازی شخصیت انجام می شود.
با در نظر گرفتن این واقعیت که اکثر هنرمندان رزمی که امروز تمرین می کنند بعید به نظر می رسد که وارد یک مبارزه واقعی شوند تکنیک های ذاتی در برنامه درسی سنتی تکواندو باید با هدف تمرکز و تفکر تمرین شود. کاربرد موفقیت آمیز این اصل متکی به دانش آموزانی است که صبورانه مشغول تمرین و یادگیری هستند به شرطی که مربی آنها قادر به انتقال مهارت های لازم باشد. این تکنیک ها از لحاظ عرفانی و فیزیکی در طبیعت فراوان هستند و اگر در طول تمام عمر انجام شوند می توانند سن تان را بالا ببرند.
برخلاف باور عموم بخصوص در جامعه ورزشی تکواندو، توسعه Ki یا انرژی درونی یک عنصر مهم در تمرین رسیدن به هدف است. شما باید از اکتشافات نیروی حیاتی که به عنوان یک فرهنگ آسیایی برای هزاران سال به رسمیت شناخته شده است شروع کنید. پس از تحت کنترل در آوردن و مهار کردن، پروتکل Ki می تواند به منظور مشروعیت بخشیدن به هدف مورد استفاده قرار بگیرد.
در حالی که تمرینات ورزشی رسمی در درجه اول در مقابل یک حریف خیالی انجام می شوند تکواندوکار باید تکنیک های از پیش تعیین شده را انجام دهد به گونه ای که یک حمله واقعی در حال انجام است. بلوک ها و مسدود کردن ها باید در حاشیه بدن باقی بمانند درحالیکه ضربات دست و پا باید نفوذ قدرت را نشان دهند. الگوهای رسمی حاوی کلمات و هجاهایی هستند که جملات تکواندو سنتی را نشان می دهند. از حرکت اولیه تا تفاوت بین دیگر حرکات، فرصت زیادی برای اعمال دکترین هدف وجود دارد، باوکه کردن را نشان می دهد، ضربات را انجام می دهد، و از طریق قفل مشترک یا جابجایی پیروی می کند. به سادگی از طریق حرکات گام بردارید، این رقص، هنرهای رزمی نیست. ما باید به یاد بیاوریم که تکواندو سنتی طبقاتی دمکراتیک است. درنتیجه پاداش و فضایل آن برای ههمه بدون در نظر گرفتن سن، جنسیت یا وضعیت فیزیکی قابل دستری است.
در طول سال های متمادی من از دکترین هدف بدون مصالحه حمایت کرده ام. این مفهوم نهفته در هسته آموزش شخصی من عمق برنامه آموزش ام می باشد. بدون این عنصر آموزش حیاتی، تمرینات دفاع شخصی منبعی برای استفاده از کلاس های هوازی برای کیک بوکسینگ در است، در حالیکه واضح است این آموزش ها هنرهای رزمی نیستند. با افزودن هدف به ابزارهای تکواندو سنتی، میزان قابل ملاحظه ای از واقعیت دوباره بدست می آید و ذهن، بدن و روح از آن بهره مند خواهد شد.
