درحالیکه کاراته، تکواندو و جودو هر سه جزء هنرهای رزمی محسوب می شوند اما در بسیاری از جهات با هم تفاوت دارند، شروع این تفاوت ها را می توان از پیدایش آنها در کشورهای کره، ژاپن و چین مشاهده کرد. همچنین، این سه هنر رزمی در اهداف، تکنیک ها و خطرات مرتبط با هم متفاوت هستند.
تاریخچه هنرهای رزمی به 50 سال پیش از میلاد برمی گردد. در کرده با ظهور تایک کیون (taek kyon) که امروزه آن را تکواندو می نامند. تکواندویی که امروزه می بینید به دلیل استعمار ژاپن توسط کره در جنگ جهانی اول تاثیراتی از کاراته ژاپن برده است. کاراته نیز یک ابداع ژاپنی محسوب می شود، گرچه در قرن 17 در جزیره اوکیناوا از تکنیک های هنرهای رزمی چینی توسعه یافت. کاراته تا قرن بیستم به سرزمین اصلی ژاپن معرفی نشد. جودو به عنوان یک هنر برجسته ملی در ژاپن پیشرفت فوق العاده ای در چند سال اخیر کرده است.
تکواندو اغلب به عنوان "روش دست و پا" ترجمه می شود، یعنی "پرش"، "ضربه" یا "اعتصاب" یا "مسدود کردن با پا". کاراته در ابتدا Tou Te نامیده می شد که معنی آن در زبان چینی "دست و پا" است. هنگامیکه کاراته از اوکیناوا به ژاپن منتقل شد کلمه tou به kara که به معنای "خالی یا باز" است تغییر یافت. جودو معمولا به معنای "روش ملایم" ترجمه می شود. Ju به معنی "نرمی" یا "مهربانی" است.
تکنیک های تکواندو عمدتا بر روی ضربات پا مانور می دهند و از بازوها بیشتر برای جلوگیری از ضربه خوردن استفاده می شود در حالیکه در کاراته لگد زدن و ضربات دست به صورت مساوی می باشند و از هر دو قسمت بالا تنه و پایین تنه می توان برای اهداف دفاعی و تهاجمی استفاده کرد. جودو عمدتا بر روی مانورهای دفاعی تمرکز دارد، با استفاده از تکنیک های قلاب کردن و پرتاب کردن برای فشار دادن و یا کشیدن حریف جهت برهم زدن تعادل او و به زمین انداختنش استفاده می شود.
بر اساس مقاله ای که در سال 2008 در "Medical Sports Science" منتشر شد فعالیت های هنرهای رزمی که در آن بیشترین شیوع آسیب در کودکان دختر و پسر روی داد و همچنین انواع آسیب های بدن در آن مشادهده شد منحصر به هنرهای رزمی خاص بود. شرکت کنندگان در بیشتر مواقع به دلیل آسیب در تکواندو، در کاراته از برخود ضربات پا و در جودو از پرتاب شدن یا اجرای یک ضربه مسدوم می شدند. مصدومیت های مربوط به تکواندو مربوط به اندام های پایینی بود در حالیکه در جودو مربوط به بالا تنه می شد. همچنین بیشتر آسیب دیدگی ها در کاراته مربوط به سر و صورت بود که شایعترین آنها خونریزی بینی بود، درحالیکه شرکت کنندگان در جودو و تکواندو بیشتر مستعد ابتلا به پیچ خوردگی یا رگ به رگ شدن بودند.
