در این مقاله از سایت ژیار آنلاین قصد داریم به بررسی تفاوت های بین کاراته شرقی و کاراته غربی بپردازیم.
در آنجا آموزش چگونه است؟
عالی، سنسی درباره هیچ چیزی حرف نمی زند.
(این پاسخ من به سوال دوستم بود که پس از بازدید من از یک باشگاه در جزیره اوکاناوا از من پرسید)
من خیلی ساده بودم!
اگر یک سنسی ژاپنی از تکنیک های شما انتقاد نکند نشانه بدی است. این بدان معناست که شما آماده نیستید که پیشرفت کنید.
علی رغم اینکه به مدت چندین ماه در دانشگاه اوکیناوا مشغول تحصیل و یادگیری چیزهای جدید در مورد کاراته بودم اما هنوز درک درستی از نگرش شرقی آن نکرده ام.
من تصمیم گرفتم راه سخت را یاد بگیرم.
در ادامه این مقاله به 3 نکته ای که در این مدت کشف کردم اشاره کرده و آنها را تحلیل می کنم.
در غرب، ما بر روی تنظیم هدف تمرکز می کنیم. هیچ چیزی با آن اشتباه نیست. من خودم اهداف فوق العاده را دوست دارم.
اما در شرق این در مورد سفر است. در مورد رسیدن نه دست یافتن.
• معنی آن این است که کمربند سیاه آن اندازه که برای ماه مهم است برای آنها نیست.
• همچنین پیروزی در مسابقات قهرمانی که برای ما بسیار مهم است برای آنان اینگونه نیست.
به همین دلیل هنرهای رزمی شرقی دارای پشوندی به نام Do (مانند جودو، کنودو، آیکیدو، کاراته و یا غیره) است که معنای آن "مسیر" یا "راه" می باشد.
اما البته این یک مسیر واقعی نیست، یک مسیر روحانی است.
یک سفر ثابت از کشف خود!
پیشرفت کمال!
در غرب، افراد دوست دارند که سوال بپرسند.
اغلب ما قبل از اینکه سوال طرف تمام شود شروع به پاسخ دادن می کنیم.
بطور معمول، دانشجوی غربی می خواهد قبل از تلاش برای انجام کاری چه؟ چرا؟ و چگونه ها را بداند. در غیراینصورت آنها دلیلی برای انجام آن کار نمی بینند، زیرا آنها هدف را نمی دانند.
اما دانشجوی شرقی تشویق می شود که پاسخ ها را با تمرین کردن پیدا کند.
نقش یک سنسی در واقع پاسخ به سوالات نیست، بلکه برای کمک به کشف خود است.
یادگیری در شرق از طریق عمل انجام می شود.
احساس حساسیت جنبشی تمرین (در مقایسه با تعقیب فکری سوال کردن) منجر به پاسخ هایی در جسم می شود که به صورت فیزیکی خود را نشان می دهند.
یک سنسی به معنای واقعی کلمه می تواند یک تکنیک را ساعت ها به شما تمرین دهد تا شما نهایت آن را دریافت کنید. به همین دلیل سطح فنی در شرف بسیار زیاد است.
در شرق یک باشگاه مانند یک شرکت اداره نمی شود، چرا؟ زیرا هنرهای رزمی بخشی از هویت فرهنگی آنهاست. این یک فلسفه زندگی است.
با این حال، در غرب بسیاری کاراته را به عنوان یک سروس یا محصول دیگری می بینند. آنها به دانش آموزان خود "مشتری" می گویند. آنها کمربند را جایگزین نمی کنند بلکه آن را می فروشند و خیلی از چیزهای دیگر.
اما در شرق اینگونه نیست و معمولا سنسی یک کار جانبی مانند آشپز، راننده تاکسی، سرایدار، معلم و یا شغل دیگری دارد. زیرا ایده کسب درآمد از تخصص کاراته غیر قابل تصور است. از نظر آنها کاراته یک روش زندگی است نه یک کسب و کار
