در این پست به برسی این پرسش می پردازیم که آیا هنرهای رزمی برای دختران مناسب است یا نه؟
بر اساس تحقیقات اثبات شده علمی مشخص شده است که 95 درصد از رشد قد کودکان به عوامل وراثتی مرتبط بوده و عواملی مانند استراحت، تغذیه و ورزش باعث می شود که فرد قادر باشد تا به نهایت آنچه از نظر ژنتیکی می تواند برسد دست یابد. البته باید این نکته را نیز گفت که در همه ورزش ها اگر در دوران کودکی سنگین و بیشتر از توانایی کودکان انجام شوند باعث نرسیدن به میزان رشد وراثتی می شوند و در این خصوص مربی است که نقش موثری دارد. نه الزاما نوع ورزش.
باید بگوییم که ورزش های رزمی به خودی خودشان خشن نیستند و این ما هستید که چنین برداشتی از آنها داریم. قبول داریم که ورزش های رزمی بر اساس اصل دفاع از خود ساخته شده اند و به مرور پیشرفت کرده اند ولی احترام و دفاع از صلح و دوستی زیربنای ورزش های رزمی می باشد. یک رزمی کار یاد خواهد گرفت که کار خود را همیشه با حرکات دفاعی شروع کند نه با حمله، و در هر کدام از مراحل (کمربندهای رنگی) او مسائلی مانند نظم و انضباط، احترام و تواضع، صبر و تحمل،استقامت و روحیه شکست ناپذیری را می آمورد.
در جامعه ای که اکنون در آن زندگی می کنیم بازی های کودکانه بخصوص دختران، تحرک و فعالیت هیچ نقشی ندارد. شروع تمرین برای ورزش های رزمی در سن 5-7 سالگی امکان دارد که در رشد فیزیکی، توانمندی سازی بدن کودک و همچنین بالا بردن سرعت عمل و واکنش ها نقش زیادی دارد.
بهتر است بدانید که به غیر از مهارت و دقت، سرعت نیز نقشی بسیار مهم و کلیدی در ورزش های رزمی دارد. یک رزمی کار خوب باید قادر باشد که فرصت ها را تشخیص داده و حرکت بعدی حریف را کنترل کند.حس لامسه نیز به مرور زمان با تمرینهای رزمی افزایش مییابد و در نتیجه فرد میتواند جهت یا مسیر نیروی بدنی حریف را سریع تشخیص دهد. وقتی کودک هنگام تمرین مجبور میشود در مقابل چند مهاجم از خود دفاع کند، باید بیش از دیدن فرد مهاجم، صدایش را بشنود. پس یکی از مهارتهایی که یک رزمیکار باید بیاموزد، دقت در تشخیص صداهاست. در ردههای بالاتر، سرعت انطباق بسیار بالا، به عکسالعملهای فرد اجازه میدهد تا روند انتخاب حرکات خودکار انجام شود بنابراین کودکانی که از نظر رفتاری کندتر هستند، از این تمرینهای سرعتی و تقویت هماهنگی گوش و عضلات و عکسالعمل آنها، سود زیادی میبرند.
برعکس تصور عموم، عده زیادی بر این باورند که میزان آسیب دیدگی ها در ورزش های رزمی بسیار بالا می باشد باید به شما بگوییم که اینگونه نیست، میزان بروز صدمه با میزان مهارت های ورزشکار (رنگ کمربند) رابطه معکوسی دارد. برای مثال در هنر رزمی تکواندو که مبارزان باید انگشت های پای خود را برای زدن ضربه به حریف بالا ببرند و در نهایت با گارد دستشان جلو ضربات حریف را بگیرند
ازجمله شایع ترین آسیب ها در بیشتر ورزهای رزمی کبودی می باشد. به گونه ی که حدود 40 درصد از مصدومیت هاای این رشته را کبودی های بدن تشکیل می دهد. در نهایت می توان با قاطعیت گفت که ورزش های رزمی در مقایسه با دیگر ورزشکاران آسیب هایی مانند شکستگی و ترک خوردگی کمتر در رزمی کار دیده می شود دلیل اصلی صدمههای ورزشی نیز آماده نبودن بدن، گرم نکردن پیش از شروع فعالیت و استفاده از تکنیکهای نادرست است. بنابراین استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسهسینه و گرمکردن مناسب حداقل ۱۵ دقیقه قبل از ورزش عمدتا با انجام حرکات کششی و استفاده از تکنیکهای صحیح به نحو قابل توجهی صدمات ورزشی را در این گونه ورزشها کاهش میدهد چون درصد قابلملاحظهای از صدمهها در هنگام خستگی ورزشکار رخ میدهد، بنابراین باید به کودکان گوشزد کنیم هرگاه خسته شدند استراحت کنند.
