هنر رزمی نوعی ورزش مربوط به مبارزه یا مهارت است که عمدتا از شرق آسیا نشات گرفته است (مانند کونگ فو، کاراته، تکواندو، جودو، کندو و غیره). هنرهای رزمی را می توان به دو دسته هنرهای رزمی با سلاح و هنرهای رزمی بدون سلاح تقسیم بندی کرد. هنرهای رزمی که از چین نشات گرفته اند اغلب بر روی دست، پا و یا گلاویز شدن تاکید دارند. در ژاپن، به طور سنتی آموزش های رزمی بر تیر اندازی با کمان، مهارت های شمشیر زدن و مبارزات مسلحانه تاکید دارد. شاید ناسازگارترین نوع نینجوتسو باشد که برای جاسوسی های نظامی در ژاپن فئودال توسعه داده شد و شامل آموزش هایی در زمینه فرار، پنهان کاری، جغرافیا، هوا شناسی، پزشکی و مواد منفجره می باشد.
در دوران مدرن مشتقات برخی از هنرهای رزمی مسلح مانند کاندو و کیودو(تیر اندازی با کمان) مستقل به عنوان ورزش انجام می شوند. ازجمله ورزش های غیر مسلح می توان به کاراته، تکواندو یا فرم های دفاع از خود مانند ایکیدو، هاپکیدو و کونگ فو اشاره کرد. اشکال ساده تای چی چوان که یک شکل از مبارزه چینی غیر مسلحانه است به عنوان یک ورزش سالم شناخته شده که کاملا از ریشه های رزمی خود جدا افتاده است. مشتقات بسیاری از اشکال هنرهای رزمی مسلح و غیر مسلح، به عنوان وسیله ای برای توسعه روحانی عمل می کنند.
جنبه اصلی متحد هنرهای رزمی شرق آسیا، که آنها را از سایر هنرهای رزمی جدا می کند تاثیر دائومسیم و بودایی ذن است. این نفوذ موجب تاکیدی قوی بر وضعیت روحی و معنوی تمرین کننده شده است، حالتی که توابع عقلانی و محاسبات ذهنی به حالت تعلیق در می آیند تا ذهن و بدن بتوانند بلافاصله به عنوان یک واحد واکنش نشان دهند که منعکس کننده وضعیت در حال تغییر در کنار رزمی کاران می باشد. هنگامی که این وضعیت کامل شود، تجربه روزانه دوگانگی موضوع و شی از بین می رود. از آنجایی که این حالت جسمی و ذهنی نیز در مراکز دائمی و ذن قرار دارند برای درک بهتر باید تجربه شوند. بسیاری از تمرین کنندگان هنرهای رزمی آن را به عنوان بخشی از آموزش فلسفی و معنوی خود انجام می دهند.
قرن بیستم شاهد رشد قابل توجهی در محبوبیت هنرهای رزمی شرق آسیا در غرب بود و در سال های 1964 جودو 2000 تکواندو به بازی های المپیک راه یافتند. در اوایل قرن بیستم، رشته ای که به عنوان هنرهای رزمی ترکیبی شناخته می شد که تکنیک های مبارزه با سنت های فرهنگی مختلف را شامل می شد نیز برجسته شد.
