تعداد زیادی از ورزش ها و مهارت های مختلف از آسیای شرقی نشات گرفته اند (مانند آیکیدو ، کاراته ، جودو ، کونگ فو و ...). هنرهای رزمی را می توان به دو بخش با سلاح و بدون سلاح دسته بندی کرد. از هنرهای رزمی با سلاح می توان تیراندازی با کمان و شمشیر بازی را نام برد، هنرهای رزمی بدون سلاح هم بر روی حرکات دست و پا تاکید می کنند که ازجمله آنها می توان به جودو، کاراته و تکواندو اشاره کرد.
فرم های ساده شده تای چی چوان یک نوع مبارزات بدون سلاح چینی هستند که به عنوان یک ورزش سالم کاملا از ریشه های رزمی خود جدا شده اند. همچنین مشتقات بسیاری از اشکالهای رزمی مسلح و غیرمسلح به عنوان ابزاری برای پیشرفت معنوی استفاده می شود.
وجه اصلی وحدت بخش هنرهای رزمی آسیای شرقی که آنها را از سایر هنرهای رزمی جدا می کند ، تأثیر دائوئیسم و ذن بودیسم است. این تاثیر منجر به تاکیدی جدی بر وضعیت روحی و روانی تمرین کننده می شود، وضعیتی که در آن عملکردهای عقلانی و محاسبه کننده ذهن به حالت تعلیق درآمده است تا ذهن و بدن بتوانند فوراً به عنوان یک واحد واکنش نشان دهند و منعکس کننده وضعیت در حال تغییر در مورد مبارز باشد. وقتی این حالت کامل شد تجربه روزمره دوگانگی سوژه و موضوع از بین می رود . از آنجا که این وضعیت ذهنی و جسمی نیز برای دائوئیسم و ذن نقش اساسی دارد و باید مورد درک قرار گیرد ، بسیاری از طرفداران آنها هنرهای رزمی را به عنوان بخشی از آموزش های فلسفی و معنوی خود تمرین می کنند.
در قرن بیستم شاهد رشد چشمگیر هنرهای رزمی آسیای شرقی در غرب بودیم و دو ورزش جودو و تکواندو به ترتیب در سالهای 1964 و 2000 به المپیک راه یافتند. همچنین هنر رزمی MMA که ترکیبی از تکنیک های سایر هنرهای رزمی می باشد به محبوبیت بالایی رسد.
