کاراته هنر رزمی ژاپنی متعلق به جزایر اوکیناوا می باشد. این رشته رزمی از ترکیب روش های مبارزه بومی این منطقه با هنرهای رزمی چینی که در ژاپن به "کنپو" معروف است بوجود آمده است. این رشته رزمی که مبتنی بر ضربه بوده است ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک های دست باز استفاده می کند. به هنرجویان کاراته، کاراته کا گفته می شود.
اولین باشگاه دانشگاهی کاراته در سال 1924 در شهر توکیو شروع به کار کرده و تا 9 سال پس از آن در همه دانشگاه های اصلی ژاپن این باشگاه ها بوجود آمدند. در این زمان که نظامی گری ژاپنی در نقطه اوج خود بود نام این رشته از کلمه ای با معنی "دست چینی" به واژه ای با معنی "دست خالی" تغییر پیدا کرد. بعد از جنگ جهانی دوم، اوکیناوا تبدیل به یک قرارگاه نظامی مهم ایالت متحده شده و تمرین کاراته در بین نظامیان این جزیره از محبوبیت زیادی برخوردار شود.
کاراته برای اکثر هنرجویان یک تمرین عمیق فلسفی بود. این رشته به آموزش اصول اخلاقی پرداخته و می تواند مزایای معنوی زیادی برای دنبال کنندگان آن نیز داشته باشد. اکنون کاراته را برای رسیدن به کمال شخصی، دفاع شخصی و به عنوان یک ورزش یاد می گیرند. کاراته در برنامه المپیک، بازی های جهانی و آسیایی قرار گرفته و در جریان رای گیری کمیته بین المللی المپیک که در 4 آگوست 2016 انجام شد توانست اکثریت آرا برای ورود به بازی های المپیک را به عنوان یک رشته المپیکی بدست آورده و در بازی های المپیک سال 2020 ژاپن قرار بگیرد. براساس برآوردهای انجام شده، تعداد هنرجویان کاراته در سراسر دنیا به حدود 50 میلیون نفر می رسد.
کاراته دارای قدمتی 5000 ساله می باشد. ازجمله اساتید اولیه این رشته می توان به "بودید هاراما" اشاره کرد که حدود 525 سال پیش از میلاد مسیح می زیسته است. کاراته ای که امروزه می بینید شکلی تکامل یافته از کمپوی چینی است که در ابتدا به آن "اوکیناواته" می گفتند. حکومت های استبدادی در چین برای جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان خود قانون منع استفاده از شمشیر را به اجرا در آوردند و به جمع آوری سلاح های رزمی در بین مردم پرداختند. به همین جهت پس از آن، مردم به یادگیری هنرهای رزمی با دست خالی روی آوردند که منجر به شکوفایی کاراته شد.
"گیچین فوناکوشی" که یکی از اساتید برجسته کاراته در جزیره اوکیناوا بود توانست در سال 1921 کاراته را با قدرت و ظرافت کامل به ژاپن معرفی کند. پس از آن برخی از هنرجویان بزرگ کاراته که زیر نظر اساتید برجسته اوکیناوا قرار داشتند با ترکیب تکنیک های سنتی کاراته با هم سبک های متفاوتی از آن را پدید آورند.
سبک های کاراته را می توان به 3 سبک زیر دسته بندی کرد:
- سبک های کنترلی
- سبک های غیر کنترلی
- سبک های رینگی
- سبک شوتوکان (گیچین فوناکوشی آن را بنیان گذاری کرد): در این سبک توجه زیادی به نیرو و سرعت ورود آن به مرکز ثقل شده است.
- شیتوریو(بنیان گذار آن کنوا مابونی است): این سبک از دو سیستم ناهاته و شوریته تشکیل شده است.
- گوجوریو(چوجون میاگی آن را بنیان گذاری کرد): این سبک روش سفت و نرم که در اوکیناوای ژاپن شکل گرفت و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می باشد.
- وادوریو(اوتسوکا هیرونوری آن را بنیان گذاری کرد): این سبک به معنای راه صلح و روش صلح جویانه می باشد.
- کیوکوشین (اویاما آن را بنا نهاد): این سبک متشکل از تجربیات اویاما و نکات و تکنیک هایی از دیگر سبک ها می باشد.
- گوجوریو(بنیان گذار آن کانچو دهنوی بود): در این سبک هر دو نوع مبارزات کنترلی و غیر کنترلی وجود دارد و ترکیبی از سه رشته رزمی جودو، کاراته کیوکوشین و بوکس می باشد.
