جیت کان دو را خود بروس لی خلق کرد. سبکی گیج کننده که باعث تعجب مردم در مورد سبک و فرم آن که به نظر می رسد چیزی وجود ندارد، اما در اصل اینگونه نیست. در مقاله ای که در مجله Black Belt در سال 1971 منتشر شد خود بروس لی اعتراف کرد که توضیح دادن جیت کان دو کار دشواری است. این مقاله با عنوان رهایی از کاراته کلاسیک سعی در روشن کردن آنچه جیت کان دو دارد می کند و همچنین مسیر دیگری را که رزمی کاران می توانند به جای روش های کلاسیک طی کنند نشان می دهد.
در حقیقت جیت کان دو از هنرهای رزمی استاندارد فراتر است. بروس لی در آن مقاله می نویسد: این مقاله را به خودتان ربط دهید، گرچه در مورد جیت کان دو است اما در درجه اول نگران شکوفایی یک رزمی کار است، یک رزمی کار چینی، رزمی کار ژاپنی و یا هر کشور دیگری.
یک رزمی کار قبل از هر چیزی یک انسان است، همانطور که ملیت ها هیچ ارتباطی با بشریت ندارند، بنابراین هیچ ارتباطی با هنرهای رزمی نیز ندارند.
برای درک کامل جیت کان دو سعی کنید خود را جای بروس لی گذاشته و از دید او بنگرید. توالی گرم کردن او برای دوشنبه ها، چهار شنبه ها و جمعه ها با سه شنبه ها، پنج شنبه ها و شنبه ها متفاوت بود. برخی ممکن است جیت کان دو را به عنوان یک هنر رزمی از موارد تصادفی بدانند که بدون برنامه و روش مشخصی است، اما باید درک کرد که همه هنرهای رزمی مجموعه ای از موارد تصادفی بر اساس تجربیات شخصی کسی است که آن را بنا نهاده.
جیت کان دو به رزمی کار می آموزد که سازگار باشد و همیشه برای تمرین و یاد گرفتن چیزهای جدید آمادگی کامل داشته باشد. بسیاری از طرفداران جیت کان دو ادعا می کنند که بروس لی یک نابغه بود، نابغه ای که در نوع خود اولین بود. او از نظر تئوری مبارزه را درک کرد و تقریبا همه آنچه که به آن اعتقاد داشت تفصل داد. او حقایق زیادی در مورد هنر مبارزه و کاربرد عملی آن می دانست.
او در طول زندگیش وینگ چون، کونگ فو، بوکس و موی تای را آموزش دید. حقیقت این است که جیت کان دو تلفیقی از تعدادی از سنت ها و فرم ها است. بروس لی در مقاله اش همچنین نوشت: بگذارید یک بار برای همیشه به شما بگویم که من یک سبک جدید ابداع نکرده ام، بلکه آن را ترکیب و اصلاح کرده ام. من به هیچ وجه جیت کان دو را در قالب مشخصی تنظیم نکرده ام و همچنین امیدوارم که رفقای خود را از اسارت در سبک ها رهایی بخشم.
