اکثریت قریب به اتفاق هنرهای رزمی در دفاع از خود کار نمی کنند. در وهله اول بسیاری از آنها برای دفاع از خود ساخته نشده اند و همچنین آموزش و درک خشونت واقعی و راههای پیشگیری از آن را ندارند، همچنین تعداد بسیار زیادی از آنها از روشهای آموزشی استفاده می کنند که به مهارتهای واقعی منجر نمی شوند. با توجه به روشهای آموزش غیرواقعی ، این هنرهای رزمی از تکنیکی استفاده می کنند که در برابر حریف کاملاً مقاومت و بدون تعامل کار نخواهد کرد. علاوه براین، اکثر سبک ها فاقد آموزش واقع گرایانه با سلاح های مدرن هستند. در این مقاله توضیح خواهم داد که چرا بیشتر هنرهای رزمی در دفاع از خود عمل نمی کنند و چه چیزی برای انجام آنها لازم است.
بسیاری از هنرهای رزمی هرگز برای دفاع از خود ساخته نشده اند، برخی با هدف ساخته شده اند و برخی بدون هدف. برای مثال، تای چی برای دفاع شخصی ساخته نشده است و هیچ کدام از تمرینات آن شبیه حمله یا مبارزه نیستند. کنجوتسو استفاده از شمشیر سامورایی را آموزش می دهد، تکواندو ورزشی است با قوانین محدود کننده. گرچه برخی آیکیدو را به عنوان یک سیستم دفاع شخصی آموزش می دهند اما آیا واقعا شبیه دفاع شخصی واقعی است؟
برخی از سبک هایی که برای دفاع از خود ایجاد نشده اند، هدفمند یا غیر هدفمند طراحی شده اند تکنیک هایی دارند که می توانند برای اینکار تغییر داده شده و کار کنند.
پیدا کردن یک هنر رزمی که بتواند حتی ذکر کند که چرا، کجا و چگونه در مقابل خشونت کار می کند مشکل است. این باید اولین قدم در هر سیستم دفاع شخصی باشد. یک تمرین کننده باید درک کند موقعیتی که در آن گرفتار شده است آیا یک وضعیت دفاع شخصی، خشونت خانگی و یا مبارزه است تا بتواند عملکردی موثر از خود نشان دهد. هرچند که باید استراتژی های پیشگیری بیشتر از تکنیک های دفاع شخصی مورد عمل انجام گیرند اما در هیچ کدام از سیستم های دفاع شخصی آموزش داده نمی شوند.
تعداد کمی از هنرهای رزمی سنتی روشهای آموزش جامع و با کیفیت را ارائه می دهند . در بسیاری از باشگاه های کاراته ، تکواندو و کونگ فو روش آموزش اولیه به صورت انفرادی و از پیش تنظیم شده در هوا انجام می شود. این روش آموزش به تنهایی هنرجو را برای حمله واقعی فقط کمی بهتر از کلاس های باله آماده می کند. دانش آموزان باید وقت خود را در مبارزه و کشتی با افراد دیگر بگذرانند ، ضربه بزنند و کشتی بگیرند و از این کارها دوری کنند. همچنین این آموزش ها باید در برابر حریفان کاملا انعطاف پذیر بوده و بتوانند در برابر حریف مقاومت کنند. آموزش انفرادی هر چند هم که سخت باشد رزمی کار را برای یک نبرد واقعی آماده نمی کند. بسیاری از روش های تمرینی که به نظر می رسد در سطح خوب هستند در بهترین حالت بی فایده بوده و حتی شاید در بعضی مواقع بصورت معکوس عمل کنند.
حتی با داشتن آموزش و تکنیک های خوب داشتن استراتژی ضروری است. بیشتر مدارس هنرهای رزمی استراتژی های مختلفی برای دفاع از خود در نظر نمی گیرند. چه وقتی زمان حمله است؟ چه زمانی باید فرار کنیم؟ کدام نوع دفاع برای یک زن کوچک در مقابل یک مرد بزرگ مناسب است؟ از آنجا که اکثر آموزش های هنرهای رزمی از یک برنامه تمرینی سخت و پیچیده پیروی می کنند ، جایی برای تفاوت های استراتژیک یا فنی در اندازه ، قدرت ، جنسیت و تمایل وجود ندارد.
این روزها احتمالاً یک مهاجم سلاح در اختیار دارد. اکثر قریب به اتفاق مدارس هنرهای رزمی اگر بگوییم هیچ آموزشی در مورد سلاح ها نمی دهند یا حداقل آموزش واقع گرایانه با سلاح های امروزی نمی دهند دروغ نگفته ایم. حتی کمترین تمرین کنندگان نیز ار طلاح های مدرن و امروزی استفاده می کنند. مواردی که خصوصاً در ورزش های رزمی فیلیپین انجام می شوند ، در مورد تمرینات واقع بینانه و تکنیک های ناکارآمد بدترین حالت را دارند. آموزش سلاح های با کیفیت باید جزئی از هر سیستم دفاع شخصی باشد.
توجه: برای یادگیری واقعی ترین و کاربردی ترین تکنیک های هنرهای رزمی برای دفاع از خود به قسمت محصولات مربوط به دفاع شخصی مراجعه کنید.
