اکثر هنرهای رزمی در دفاع شخصی کاربردی ندارند. تعدادی از آنها به دلیل دفاع از خود ابداع نشده اند، بیشتر آنها درک درستی از خشونت واقعی و راههای جلوگیری از آن ندارند و با مهارت هایی که یاد می گیرند نمی توانند در دنیایی واقعی به دفاع از خود بپردازند.
بسیاری از هنرهای رزمی بزرگ برای دفاع شخصی ایجاد نشده اند، برخی هدفمند هستند و برخی بی هدف. برای مثال، تای چی برای دفاع از خود ساخته نشده است. هیچ چیز در آن نیست که شبیه دفاع یا حمله در دنیای واقعی باشد. کن جوتسو به آموزش از طریق شمشیر سامورایی می پردازد. تکواندو ورزشی است با قوانین بسیار محدود. اگرچه برخی از آیکیدو به عنوان یک سیستم دفاع از خود نام می برند اما آیا واقعا برای دفاع از خود واقعی کاربرد دارد؟
همانطور که در بالا گفتیم بسیاری از رشته های هنرهای رزمی برای دفاع از خود ساخته نشده اند، برخی از آنها هدفمند و برخی بی هدف ساخته شده اند. اما در مقابل رشته های زیادی وجود دارد که هدف از ابداع آنها دفاع از خود در دنیای واقعی می باشد.
خیلی نادر است هنررزمی پیدا شود که مخصوص موقعیت های خاص باشد. عواملی مانند اینکه آیا شما در یک وضعیت خشونت خانگی گیر کرده اید یا در جنگ هستید بسیار مهم هستند. یک تمرین کننده باید درک درستی از آنچه که در مقابل او قرار دارد داشته باشد و بتواند واکنش مناسب را از خود نشان دهد. استراتژی های پیشگیری می توانند و باید در نظر گرفته شوند. آنها در بسیاری از تمرینات هنرهای رزمی وجود ندارند.
تعداد بسیار کمی از هنرهای رزمی سنتی روش های آموزشی جامع و با کیفیتی را ارائه می کنند. در کلاس های کاراته، تکواندو و کونگ فو روش آموزش اولیه انفرادی بوده و فرمی از پیش تعیین شده دارد. این روش آموزش به تنهایی برای هنرآموز به اندازه کلاس های رقص باله برای دفاع از خود کاربرد دارد. هنرجو باید زمان قابل توجهی را به کشتی گرفتن با حریف خود صرف کند و ضرباتی را دریافت کرده و از انجام دادن خیلی چیزها اجتناب کند. آموزش دوستانه مهم نیست که چقدر سخت باشد، این نوع آموزش دانش آموز را برای هرج و مرج حمله واقعی آماده نخواهد کرد. با نگاهی گذرا خواهید دید که اکثر هنرهای رزمی اینگونه هستند.
عمدتا به دلیل آموزش های ضعف، بسیاری از هنرهای رزمی به طرز وحشیانه ای خطرناک و بهینه شده اند. ازجمله آنها می توان به مشت در کاراته و مسدود کردن مشت در کونگ فو که برای مقابله با حملات مفید است اشاره کرد. همچنین پرتاب کردن در آیکیدو و به دام انداختن در وینگ چون نیز مهم هستند.
از آنجا که اکثر آموزش هنرهای رزمی سنتی واقع بینانه نیستند در نتیجه بسیاری از تکنیک های آنها نیز واقع بینانه نبوده و بی اثر می باشند.
حتی با داشتن آموزش و تکنیک های خوب، باز هم استراتژی ضروری است. بیشتر مدارس هنرهای رزمی استراتژی های مختلف برای دفاع از خود را ترویج نمی دهند. چه وقتی زمان حمله است؟ وقتی زمانش رسید چگونه آن را اجرا کنیم؟ چه نوع دفاعی مناسب ترین دفاع برای یک زن کوتاه قد در مقابل یک مرد هیکلی می باشد؟ به همین جهت توجه بیشتر بر استراتژی می تواند برای رزمی کار بهتر باشد.
این روزها، هر مهاجم به احتمال زیاد یک سلاح دارد. اکثریت قریب به اتفاق مدارس هنر های رزمی به طور واقع بینانه برای دفاع در مقابل سلاح های رزمی مدرن آموزش نمی بینند، در صورتی که باید همه آنها آموزش داده شوند وهمچنین تمرین کنندگان کمتر از این سلاح ها استفاده کنند. افرادی بخصوص در هنرهای رزمی فیلیپینی تمایل به آموزش بدترین مورد از تکنیک های بی اثر دارند. آموزش تمرین با سلاح ها باید بخشی از هر سیستم دفاع شخصی باشد.
